De hele reis is ze onze trouwe metgezel geweest. We dachten bijna dat we niet zonder kunnen. Ze is klein, blijft wit ondanks de tropische zon en ze draagt al onze foto's, muziek en verhalen met zich mee, en ook Wall-E, Horton en Madagascar, de filmpjes voor August te entertainen. Maar sinds gisterenavond vertoont ze geen teken van leven meer, op het zachte flikkeren van enkele lichtjes na. Veerle schreef er de reisverhalen op, Steven selecteerde de foto's, en August keek dagelijks zijn filmpje (dan hadden de ouders ook even rust).

Wat een rustig dagje Auckland downtown had moeten worden, werd een zoektocht naar een computer repair shop die de diagnose over Eva kon stellen. Uiteindelijk komen we terecht bij 'James' van Computer Aid, in de suburbs van Auckland North Shore. James heeft 3 uur en 49 $ nodig om mee te delen dat Eva's moederbord kapot is, voor de Oma/moeke/vake: het equivalent van een zware heart attack. Verslagen aanhoren we het verdict. Wat was er nu gebeurd? Veerle had net iets te hard de laptop dichtgeklapt na een aanvaring met kleine August die zijn zoveelste filmpje aan het bekijken was. Toch te hard voor fragiele Eva; James verklaart verder nog dat deze type laptopjes erg fragiel zijn en niet erg geschikt voor 3 maand mee rond te sleuren, bij deze weten we dit ook alweer (postuum).

De familiale sfeer was erg bedrukt de rest van die dag, wat de hele Auckland down town perceptie kleurde. De stad presenteert zich op afstand als een plaatje: een prachtig geheel van gebouwen en wolkenkrabbers aan het diepblauwe water, met vlak ervoor een reuzachtige jachthaven. Maar als we in de stad rondliepen hadden we zoiets van: is dat het nu? Het hoogtepunt was de skytower die erg mooi en bijzonder is vergeleken met Sydney of Seattle bijvoorbeeld.

Lunch wordt genuttigd in een food court, waar een groot aanbod aan wereldkeuken stalletjes broederlijk naast elkaar staan. Steven kiest het Vietnamese stalletje, Veerle gaat andermaal voor een Thai curry, en August slurpt zijn noedels zoals hij zo vaak in Vietnam gedaan heeft. Een vriendelijke dame van het DOC of Department of Conservation (de rangers, de boswachters, de parkwachters, de groene jongens, ...) geeft ons alle info die we nodig hebben om de volgende weken de leukste kampeerplaatsen te vinden in de National parks en Forest parks om ver weg te kunnen blijven van de toeristenmeute in de caravan en holiday parks, dus dat is toch een meevaller.

's Avonds verdrinken we onze Eva blues en besluiten om de volgende dag op te kramen en naar het Coromandel Schiereiland ten oosten van Auckland te rijden. De weblog zal nu slechts sporadisch gespijsd worden met updates, en waarschijnlijk enkel met tekst. Veerle krijgt als straf de opdracht om een logboek met de hand (zucht) bij te houden en waar mogelijk in internetcafes de tekst in te typen. Aldus bij deze zal wat u nu leest reeds een tijdje geschiedenis zijn...