De volgende morgen komt de ranger (andermaal een dame die enige lentes telt- dit lijkt een exclusieve vrouwenaangelegenheid) controleren of we wel betaald hebben. Voor de leken: de DOC campings zijn niet bemand en werken via een zelfregistratiesysteem. Je schrijft je gegevens op een enveloppe, stopt er het juiste bedrag in en scheurt het bewijsje af om het in de auto te leggen. Je kan natuurlijk niet betalen maar owee als de grote boze ranger je te pakken krijgt. Deze ranger dame vond ons strookje niet direct terug, maar na een tijdje was het toch OK en mochten we beschikken. De dame gaf ons nog een paar tips voor locaties om te bezoeken, die we dan ook opgevolgd hebben.

Richting Taupo bevindt zich een geothermisch (pret)park, 'Wai-o-Tapu Thermal Wonderland', erg toeristisch en duur. Wij, notoir gierigaards, zagen het niet zitten om meer dan 100$ te betalen om in de zwavelstank rond te gaan lopen - als ze nu nog een treintje hadden! Maar de ranger had ons dus getipt over de weinige geothermische bezienswaardigheden die nog door het DOC beheerd woren en vrij toegankelijk zijn. Zo passeerden we green lake, een dampend groene zwavelmeer, klommen we naar het kratermeertje van een vulkaan, zagen we hete modder blubberen, en na wat zoeken vonden we een meertje waar een koude en warme stroom in uitmonden om zo de ideale temperatuur te creeren. Veerle wou zwemmen, maar de aankondiging van het DOC dat je absoluut je hoofd niet in het water mag dompelen gezien het risico op fatale amoebe meningo-encephalitis (hersenvliesontsteking) deed haar van gedacht veranderen. In ons vulkanisch enthousiasme kwamen we per ongeluk op het toeristische pad terecht, bij Gust de Geiser, die elke dag om 10:15h een performance geeft, geholpen door een medewerker van het Thermal Wonderland die wat waspoeder in Gusts opening strooit. We waren te laat voor de performance, dus we zagen enkel Gusts modaal spuitpatroon, ook niet mis (hebt dat in uwe hof).

Dichter bij Taupo stonden nog de Huka Falls op het programma, eindelijk eens deftige watervallen na al die miezerige stroompjes in Zuid-Australie. Het water komt van het Taupomeer en is ijsblauw, en stroomt met een enorm debiet naar beneden. Het verval en het debiet zijn van die ordegrootte dat ¾ van alle hydro-electriciteit op het Noordeiland hier gegenereerd wordt. NZ heeft geen kernenergie by the way.

En dan is het Veerletijd na al die vermoeiende hike'jes. Ze mag eindelijk weer eens in de bossen kamperen en vuurtje stoken. Dit keer heeft ze een basic camping zonder enig comfort geselecteerd. Het enige probleem is dat de DOC blijkbaar geen geld heeft om de weg naar de basic campings te afficheren. Waar zijn ze nu? We hebben er het raden naar. Uiteindelijk vinden, na een uur op gravel te rijden langs Clements Mill Road, een open plek in het bos waar ooit al een tent gestaan heeft en een vuur gebrand. Vooruit dan maar, hier wordt het. Opeens komt Steven doodleuk met de mededeling dat hij een bord met 'Fire Ban' gezien heeft bij het binnenrijden van het Forest Park. Veerle slecht gezind, maar onderweg vertelt een local (de enige die we in het bos tegenkomen die avond overigens) dat de kampeerders hier heel de week al lustig vuurtjes stoken, dus we wagen het erop. Enkele uren later stellen we vast dat het fire risico erg laag is - het ter plaatse gesprokkelde hout is erg nat. Gelukkig hebben we nog droog hout mee in de auto, en kunnen we koken op het vuur.

Vermits er geen WC is dienen de nodige ontlastingsprocessen al fresco te gebeuren. Geen probleem voor August en Veerle, die nu officieel toetreden tot de bende van de bosk...ers (en daarmee bedoelen we niet die van de bosklappers van Sammy Tanghe). Steven besluit echter te wachten tot we teruggekeerd zijn in de beschaafde wereld - de sissy (te lang in 't stad gewoond denkt Veerle).

's Avonds zitten we terug aan het kampvuur terwijl August de marshmallows roostert, hij is ondertussen al een echte expert in het spekjes grillen. 's Nachts horen we absoluut niks, op enkele nachtdieren na - gelukkig zitten hier geen beren. Veerle moet van Steven desalniettemin het Crocodile Dundee knife in de binnentent leggen naast de slaapzak, je weet maar nooit.