Hier zitten we nu vast, zonder vervoer, in the middle of nowhere. En hoe lang gaat dit duren? We hopen snel antwoord te krijgen. Als we om half tien nog niemand hebben zien verschijnen op de camping, belt Steven nogmaals onze vriend DM (grrrrr) die laconiek zegt dat we de autosleutel moeten langsbrengen bij de garage want dat de mecanicien daarop wacht. Behoorlijk pissed loopt Steven dan maar naar de garage in het centrum van het dorp. En wie treft Steven in de garage aan: de vriendelijk chauffeur van gisteren. Tom Wilson zelf echter (de mecanicien) is blijkbaar even weg maar rond de middag mogen we terug langskomen om te informeren naar de toestand van de van. Ondertussen proberen we de verloren tijd nuttig te besteden: de slaapzakken worden gewassen en dat werd tijd). Een meevaller is dat internet gratis toegankelijk is in de bibliotheek, die vlak tegenover de garage ligt, dus kunnen we eindelijk nog wat aan de weblog doen, tenminste aan de tekst. Foto's lukt enkel als er voldoende software op de PC staat om ze te verkleinen, en helaas is dit bijna nooit het geval, vandaar dat er enkel tekst verschijnt (voorlopig). Eigenlijk mag je maar een half uur per keer op de PC, maar de overvriendelijke ex-Schotse bibliothecaresse laat ons zonder problemen verder werken ('I think you are writing a book, isn't it lady?').

Ondertussen bevestigt Tom Wilson onze initiële vrees: 'This is serious'. In overleg met onze vriend DM (grrr) wordt beslist om de van te repareren, alhoewel Tom Wilson daar ernstige bedenkingen bij heeft. Hij kan er niet aan uit dat iemand dit type vans verhuurt, blijkbaar hebben Mitsubishi diesels een zeer slechte reputatie. Maar hij gaat een poging doen om de kar terug te doen rijden, maar dat gaat ten vroegste tegen dinsdagavond zijn.

We moeten ons bij het verdict neerleggen. We hebben een ongelofelijke deal gedaan met deze van, maar er is geen garantie op een vervangwagen in geval van pech ( Noot van Veerle persoonlijk: Steven heeft weeral een ongelofelijke deal gedaan (-: ). Voor August is het daarentegen fijn om eens een paar nachten ter plaatse te blijven, en er is een zwembad. We gaan inkopen doen en lopen wat rond in het dorpje. Ondertussen kennen ze ons hier al: de gestrande Belgen.

Na de middag lopen we nog even langs bij Tom, maar de oorspronkelijke diagnose blijft gehandhaafd: ten vroegste morgenavond. We proberen de jeugdherberg in Wellington een nacht naar te verschuiven, maar alles is volgeboekt, dus dit betekent dat we maar 1 nacht in Wellington zullen slapen. Voordeel is dat we de overtocht naar het zuidleiland op dezelfde dag houden.