De volgende ochtend zijn we allemaal vroeg wakker. We kunnen eindelijk verder reizen. Alhoewel, we verlaten de camping met een zwarte rookwolk die uit de uitlaat komt als de Van eindelijk gestart geraakt. Slik. Een korte stop bij Tom Wilson lost het probleem echter direct op: een slecht contact van de bougies. De trip naar Wellington is toch even spannend gezien we weer een serieuze bergrug over moeten voor we in de Hutt valley geraken: van het zonnige Martinborough naar het merkelijk koelere Wellington. We riiden langs de Hutt river, de rivier die Arwen oversteekt om Rivendell te bereiken, achtervolgd door de black knights (voor de LOTR fans).

Wellington zit gewrongen tussen de zee en de omliggende heuvels. Langs de baai loopt, in tegenstelling tot Auckland, een mooi aangelegde promenade met design gebouwen, speelplaatsen, cafes en restaurants, en ook het indrukwekkende museum Te Papa (dat 'our place' in het Maori betekent). Gezien het koude weer, besluiten we maar meteen het museum te bezoeken. De uitgebreide collectie bevat onder andere een indrukwekkende collectie aan Maori kunst, architectuur en gebruiksvoorwerpen. De geschiedenis van NZ wordt uitvoerig toegelicht, ook de periode van het kolonialisme. Verder is er een grote natuur-historische afdeling, met als top of the bill een aantal NZ ecosystemen waar je door kan wandelen, en, voor August de absolute max: de reuze inktvis. Het bijna 5 m lange beest, dat normaal in de diepzee leeft, is per ongeluk opgevist in Antarctica en in een bak met formol gelegd als onderdeel van een reizende educatieve tentoonstelling. Er is een filmopname van de vangst en de wetenschappelijke studie achteraf, en natuurlijk een fiction 3D film over het leven in de diepzee, altijd leuk. De vis zelf valt wat tegen, een stukje vuile vis op sterk water met losse flarden van het teveel erin te koteren denken we. De mooie oranje kleur is eveneens verdwenen. Wat wij ons vooral herinneren zullen is de verlichte interactieve kaart van NZ uitgespreid op de grond. Als je op een bepaalde regio gaat staan, wordt dit toegelicht op de muur.

‘s Middags eten we in het One Red Dog café een sublieme pizza. Zelfs Veerle wordt stil tijdens het eten van de Texas pizza met galapenos.

Na ingecheckt te hebben in de jeugdherberg gaan we nog een stadswandeling maken dwars door het hart van Wellington. De promenade langs het water hebben we al vermeld, de winkelstraten zijn ook erg gezellig. Het parlementsgebouw is vermeldenswaard omwille van zijn lelijke architectuur (een gedrocht). August blijft de hele tijd nabeschouwingen geven over de giant squid (hij noemt het zijn octopus natuurlijk). Hij denkt dat dit de baby is, en dat de mama nog ergens in de oceaan bij Antartica rondzwemt.

‘s Avond maken we in de jeugdherberg kennis met een groep Vlamingen uit het Antwerpse, erg leuke mensen - de avond eindigt samen aan tafel met een pint en een glas wijn en een hapje, zoals het bij Vlamingen betaamt (Hollanders trakteren nooit of te nooit hebben we op onze wereldreis gemerkt).

Deze keer hebben we een gewone driepersoonskamer, jawel met stapelbedden zoals het een echte YHA betaamt, en zonder prive-sanitair. We zijn dan ondertussen ook echte backpackers geworden en kijken niet meer op van wat viezigheid. Zelfs Veerle heeft haar normen bijgesteld (Wij denken erover om thuis niet meer te poetsen, waarom zou een mens nog???)

De volgende dag eindelijk naar het Zuid-Eiland, we kijken er erg naar uit.