Een maal in het midden van het eiland ligt alles bijna op 4 uur rijden. Via Elephant Rocks, oude zandsteenformaties en olifant look-a-likes midden in een schapenwei trekken we naar Mount Cook.

Onderweg worden we tweemaal tegengehouden voor een alcoholcontrole: 'Count till five please?' en Steven antwoordt braaf: 'ein twie drei vier vijf!'. Hilarisch. Op het toestelletje verschijnt: 'NO ALCOHOL'. Het is immers 11u30 in de morgen, zelfs voor ons wat vroeg. De volgende stop vraagt de officer: 'Did you have already a drink sir?' waarop Steven antwoordt: 'Not yet sir' ' OK, count till five please' 'One, two....' Deze keer was Steven immers voorbereid.

Het is echt warm vandaag (28°C), maar voor de volgende dagen wordt nog amper 19°C verwacht en regen. De wind gaat deze weersverandering vooraf. Op enkele stops is het echt niet te houden van de wind. Het is een bad hair day voor Veerle, en de vraag is of we vanavond in onze tent kunnen slapen?

De sneeuwbergen tekenen zich langzaam af aan de horizon. Dit is weer een heel ruw landschap. Aan lake Pukaki zie je mount Cook in volle glorie liggen. Het is een indrukwekkend zicht. Door de leemresten in het water kleurt het meer diep blauwgroen. Vooraleer het ijswater in zee vloeit passeert het acht waterkrachtcentrales. NZ heeft trouwens geen kerncentrales.

De weg naar mount Cook is 60km enkel, zo goed als vlak en maar het is een adembenemende omgeving. Merkwaardig genoeg rijden we niet tussen de bossen maar in een desolaat landschap.

Als we in de village aan de voet van de berg arriveren is de wind nog steeds niet gaan liggen en we checken bij de het Visitor centre wat de weersvoorspelling is voor de nacht. De wind zou onveranderlijk blijven.

Op weg naar de DOC camping stoppen we even aan de YHA om te kijken of er plaats is, niet dus. Op de camping staan enkele kleine tentjes en de wind valt alsnog mee. Veerle betaalt 15$ voor de nacht, Steven probeert het grondzeil in de stenige bodem te bevestigen en August vangt een prachtige vlinder.

Maar als we beginnen aan de buitentent steken de rukwinden opnieuw op en binnen enkele minuten zijn de haringen van de binnentent weer losgerukt. We proberen nog een 10-tal minuten om de tent vast te zetten . Maar dan besluiten we toch om de handdoek en de haringen in de ring te gooien. Het is al 15u30 wanneer we koers zetten naar de hoofdweg, weer 60km en dan volgt nog 50 km tot Lake Tekapo. Het is één van de meren gevuld met gletsjerwater. Voor alle zekerheid besluiten we op de campground een cabin te nemen en onze tent niet meer op te zetten. Na een omelet met spek kan Steven Veerle niet tegenhouden om een duik te nemen in het ijskoude water. Zelfs August baadt pootje met zijn bootje in het meer. We krijgen een prachtige avond aan het meer, met een volle maan en zeer mooie wolkenformaties.

Op de volgende camping vernemen we later van een Nederlands koppel dat het die nacht heeft gestormd aan mount Cook, in die mate dat verschillende mensen in het midden van de nacht hun tentje hebben ingepakt en vertrokken zijn. We hebben dus een wijze beslissing genomen.