Een jaar geleden ....

Vandaag een jaar geleden begon onze trip in Londen.

De komende weken gaan we zeker nog eens kijken naar onze log en plannen aan een nieuw avontuur!

http://adamsaroundtheworld.reismee.nl/reisverhaal/11532/day-1-a-passage-to-thailand/

AFSCHEID: Een maand thuis (29 maart 2009)

Na een maand van werken en school, een maand van terug binnenleven, poetsen en strijken, tv kijken, een maand van koud en nat winterweer, een maand met snotvallingen en een maand terug proberen gewoon te worden aan het verkeer, de drukte en de nors kijkende mensen... ..dromen we alvast van onze volgende vakantie. Plannen is nog te vroeg, maar we gaan zeker terug naar Azië. Verder zijn er nog zovele landen die we willen bezoeken!

We hopen dat iedereen die de website bezocht er iets aan gehad heeft en toch een stukje mee kon reizen. Bedankt voor alle leuke reacties, en een speciaal bedankje voor Joost en Siska die een hoop extra fotoruimte gesponsord hebben.

Op algemene aanvraag hebbenwe de laatste verhalen van Nieuw-Zeeland alsook alle foto's van NZ en Sydney nog opgeladen op de weblog.

Tot de volgende reis!

Dag 86-96 : Rarotonga (13-23 feb 2009)

We hebben het gehaald onze laatste bestemming. Ergens in de Pacific Ocean ligt een klein paradijslijk eilandje waar we eindelijk vakantie kunnen nemen.

We hebben een huisje recht op de beach en met recht bedoelen we een pas of tien....

Opstaan met August als wekker, na het ontbijt een duik in zee, een beetje kayakken, eens snorkelen, een zandkasteel bouwen, boekje lezen. En 's avonds een beetje BBQ'en.

Ja, we kunnen dit gewoon worden. Het is wel even wennen aan de temperatuur van 30 graden overdag en 25 gaden 's nacht maar heel de dag in een zwemkledij kunnen we deze last wel dragen......

Het gaat heel pijn doen als we maandag 22/2 terug voet zetten op Belgische bodem

Dag 84-85 : Christchurch (11-12 feb 2009)

Peel Forest is slechts 2 uurtjes rijden van Christchurch, we zijn opgelucht wanneer we de parking van de YHA oprijden. We hebben het gehaald met de oude van.

We zitten niet in het hoofd youth hostel maar in een supergezellig kleiner huis in Rolleston. Het is op wandelafstand van het centrum en ligt vlak aan de row of musea.

Bij het inchecken doet de man achter de balie bijzonder raar en zelfs zenuwachtig. Hij laat ons wachten en enkele mensen voorgaan. Zodra het rustig is, toont hij het opsporingsbericht voor een zekere Steve Adams uit Wellington, verdwenen op de dag dat we de YH heb geboekt in Wellington! Blijkbaar heeft dit op verschillende pc's een red alert gegeven. We kunnen hem ervan overtuigen dat Steven Adams niet Steve Adams is. De man op de foto heeft (iets) meer grijze haren dan Steven.

Na een heerlijke lunch in Duc de Lux wandelen we naar het centrum op zoek naar een Kiwi. Na alle Kiwi 'wiwi' imitaties hebben we August een knuffelexemplaar met geluid beloofd. Na 5 winkels is de beste koop een exemplaar met een echt Kiwi geluid. De livingroom van de YH zal het geweten hebben.

Het is nog steeds een koud herfstweertje dus de volgende ochtend beperken we ons tot enkele musea: het Modern Art Museum in een prachtig modern gebouw en het Canterbury Museum. Het laatste museum beschikt over mooie fossielen en voor August een leuke discovery ruimte met alle mogelijke opgezette dieren en insecten zoals spinnen, kevers, vlinders, een wombat en zelfs levensechte tarantulla's.

Na de lunch keert Veerle terug naar de jeugdherberg en begint alvast met sorteren van de bagage. August en Steven beslissen om de locale kapper op te zoeken, een kwestie van in Rarotonga geen maximaal te kunnen bruinen.

Voor amper 14€ in totaal krijgen ze beiden een 'coupe calotte» in 20 minuten, een correcte prijs-kwaliteitverhouding. De kappersopleiding in NZ is echter duidelijk van een ander niveau, zelfs in downtown Christchurch.

Terug in de jeugdherberg begint Steven met het inpakken van 2 rugzakken en een de fly-bag (die voordien diende om een rugzak te verpakken). Ondanks ons postpakket in Vietnam is onze bagage nog verder aangegroeid. Jawel de 45kg bij de start is er nu zo'n 70kg geworden. We laten dan ook nog heel wat achter in het 'Free Goods' schap in de YH en de verschillende plastic boxen zijn voor David Morris en laten we in de van.

We zijn klaar voor onze laatste stop op de wereldreis: RAROTONGA, het hoofdeiland van de Cook Islands. Om 6u gaan twee wekkers af want we willen voor geen geld het vliegtuig niet missen op vrijdag 13/2/09. We willen zon, zee, strand....na 4 dagen regen en koude.

We passeren vandaag de internationale datumgrens, we gaan in 2009 twee maal vrijdag 13/2 beleven!. We vertrekken in Christchurch NZ, via Auckland op vrijdag 13/2/09 en komen aan op donderdag 12/2 om 16u aan in Rarotonga.

Dag 82-83 : Peel Forest and Geraldine (9-10 feb 2009)

Met nog twee nachten kamperen voor de boeg, kan Veerle het niet laten weer een DOC camping op te zoeken.

Dit maal is het een serviced campground. Dit betekent dat er ook een campkitchen is alsook sanitair met basic maar warme douches. Het Peel Forest Park is een National Forest vlak bij Geraldine met enkele leuke korte wandelingen: perfect om het NZ kampeerverhaal mooi af te sluiten.

Zodra de tent opstaat en de tafel is gedekt voor het middageten begint het lichtjes te regenen. Het houdt ons echter niet tegen om na de middag ons wandeling te doen. We staan nog steeds maar met twee op de camping. Het blijft regenen dus nemen we de keuken in: August speel met autootjes, Veerle leest boekje, Steven schrijft aan de weblog. Pas in de late namiddag komen er nog enkele mensen bij op de camping en wordt het gezellig in the campkitchen. Het druilt de hele nacht maar de tent blijft perfect droog. We hadden al een tweetal weken een probleem met een langzaam leeglopende achterband. 's Morgens is hij echter volledig leeggelopen. Na het pancake ontbijt vervangt Steven, als een volleerd garagist, de achterband. Dit alles nog steeds in de regen. We besluiten toch de Big Tree wandeling te doen en belanden op de middag weer in de campkitchen. Steven merkt tot zijn grote ontzetting een olievlek op onder de van, die voor de keuken staat. Als we de van verzetten, ontstaat er een nieuwe vlek. Dit kan toch niet waar zijn, we zijn op minder dan 200 km van ons NZ einddoel: Christchurch. We besluiten met de moed in de schoenen een garage op te zoeken in het dichtstbijzijnde dorpje Geraldine. De camping manager verwijst ons naar een locale garagist. We komen andermaal terecht in een oude garage vol rommel, met een garagist die eruit ziet alsof hij daar ook woont en leeft. Hij zet de van meteen boven de put en na de motor wat mishandelt te hebben door hem in ongekend hoge toerentallen te jagen (Veerle bleef er bijna in van de schrik) bevestigt hij dat er geen echte lek is. De motor hangt gewoon vol met olie (oude lekken) en mogelijk zien enkele drupjes van het spatwater eruit als een grote lek in een regenplas.

Op de terugweg stoppen we in de supermarkt want Veerle wil hout om de haard in de kitchen aan te steken. Ondertussen regent het nog steeds en het is merkelijk kouder geworden. De binnenkant van de tent is nog perfect droog maar de tent is te kil en we brengen de namiddag alleen in de gezellige keuken door. Onze namiddag wandeling is immers letterlijk in het water gevallen.

Veerle maakt haar befaamde frikadellenballetjes in tomatensaus en tegen de avond komen weer enkele extra mensen op de camping, deze keer vooral campers.

Hopelijk is het morgenvroeg droog als we de tent voor de laatste keer moeten inpakken.

Dag 81 : Mount Cook and Lake Tekapo (8 feb 2009)

Een maal in het midden van het eiland ligt alles bijna op 4 uur rijden. Via Elephant Rocks, oude zandsteenformaties en olifant look-a-likes midden in een schapenwei trekken we naar Mount Cook.

Onderweg worden we tweemaal tegengehouden voor een alcoholcontrole: 'Count till five please?' en Steven antwoordt braaf: 'ein twie drei vier vijf!'. Hilarisch. Op het toestelletje verschijnt: 'NO ALCOHOL'. Het is immers 11u30 in de morgen, zelfs voor ons wat vroeg. De volgende stop vraagt de officer: 'Did you have already a drink sir?' waarop Steven antwoordt: 'Not yet sir' ' OK, count till five please' 'One, two....' Deze keer was Steven immers voorbereid.

Het is echt warm vandaag (28°C), maar voor de volgende dagen wordt nog amper 19°C verwacht en regen. De wind gaat deze weersverandering vooraf. Op enkele stops is het echt niet te houden van de wind. Het is een bad hair day voor Veerle, en de vraag is of we vanavond in onze tent kunnen slapen?

De sneeuwbergen tekenen zich langzaam af aan de horizon. Dit is weer een heel ruw landschap. Aan lake Pukaki zie je mount Cook in volle glorie liggen. Het is een indrukwekkend zicht. Door de leemresten in het water kleurt het meer diep blauwgroen. Vooraleer het ijswater in zee vloeit passeert het acht waterkrachtcentrales. NZ heeft trouwens geen kerncentrales.

De weg naar mount Cook is 60km enkel, zo goed als vlak en maar het is een adembenemende omgeving. Merkwaardig genoeg rijden we niet tussen de bossen maar in een desolaat landschap.

Als we in de village aan de voet van de berg arriveren is de wind nog steeds niet gaan liggen en we checken bij de het Visitor centre wat de weersvoorspelling is voor de nacht. De wind zou onveranderlijk blijven.

Op weg naar de DOC camping stoppen we even aan de YHA om te kijken of er plaats is, niet dus. Op de camping staan enkele kleine tentjes en de wind valt alsnog mee. Veerle betaalt 15$ voor de nacht, Steven probeert het grondzeil in de stenige bodem te bevestigen en August vangt een prachtige vlinder.

Maar als we beginnen aan de buitentent steken de rukwinden opnieuw op en binnen enkele minuten zijn de haringen van de binnentent weer losgerukt. We proberen nog een 10-tal minuten om de tent vast te zetten . Maar dan besluiten we toch om de handdoek en de haringen in de ring te gooien. Het is al 15u30 wanneer we koers zetten naar de hoofdweg, weer 60km en dan volgt nog 50 km tot Lake Tekapo. Het is één van de meren gevuld met gletsjerwater. Voor alle zekerheid besluiten we op de campground een cabin te nemen en onze tent niet meer op te zetten. Na een omelet met spek kan Steven Veerle niet tegenhouden om een duik te nemen in het ijskoude water. Zelfs August baadt pootje met zijn bootje in het meer. We krijgen een prachtige avond aan het meer, met een volle maan en zeer mooie wolkenformaties.

Op de volgende camping vernemen we later van een Nederlands koppel dat het die nacht heeft gestormd aan mount Cook, in die mate dat verschillende mensen in het midden van de nacht hun tentje hebben ingepakt en vertrokken zijn. We hebben dus een wijze beslissing genomen.

Dag 80 : The Penguin in Oamaru (7 feb 2009)

Na enkele dagen niet echt te weten waar we naartoe willen, hebben we beslist dat we Mount Cook toch willen zien. We trekken dan ook met rasse schreden opnieuw noordwaarts.

We volgen heel de dag de kustlijn tot in Oamaru. Onderweg zien we een grote zeehondkolonie maar vanavond hopen we de pinguïns te zien.

We zetten snel de tent op en eten een snelle hap want om 19u willen we op het strand staan. Dat dachten we althans. De DOC heeft echter het strand afgezet en de toeristen worden op een veilige afstand gehouden boven op de kliffen.

We zijn niet echt alleen, de weg naar het strand staat vol met campervans. We parkeren ons voor een schuur waar ze juist bezig zijn met het wegen van de lammetjes. Veerle legt op haar gebruikelijke tactvolle invasieve manier contact met de locals en al snel wordt het gesprek in het Nederlands gevoerd . Een kloeke Nederlandse dame is immers 4 jaar geleden met een Welshman een schapenfarm gestart.

Ze hebben het pinguïntoerisme de laatste jaren zien exploderen. August is zenuwachtig. Na het zien van de film Madagascar op Eva zijn de pinguïns met hun citaten dagelijks aanwezig op de reis:

'Dat is niks'; 'Mannen dat wordt ijskoude sushi voor ontbijt.' En als top of the bill hebben in de van een McDonalds happy meal Madagascar pinguïn gevonden onder de stoel. Deze declameert in het Engels weliswaar:'Progress report' en 'Just smile and wave boys!'.

Helaas hebben de yellow eyed pinguïns vandaag geen zin om aan land te komen en we zien welgeteld 1 pinguïn vanop zo'n 300m. August had dan ook maar één opmerking 'Dat is niks!'. Om 8u houden we het dan ook voor bekeken, verkleumd en toch wel teleurgesteld. Veerle blijft trouwens er van overtuigd dat het geen echte pinguïn was, maar een vermomde dwerg-ranger van den DOC, om toeristen te lokken.

Dag 79 : Matai Falls en The Catlins (6 feb 2009)

The Catlins is een minder toeristisch gebied aan de zuidoost kust van het zuideiland. De kust is ruw en een ideale plaats voor het spotten van zeehonden, zeeleeuwen, en pinguins.

Tevens is hier het meest zuidelijke punt van N, Stewart Island buiten beschouwing gelaten, de laatste stop voor Antarctica (4803 km) en misschien wel het verste van onze reis ten opzichte van België?

Dit betekent dat we vanaf nu dan ook officieel op de terugweg zijn. Echt ver rijden we niet vandaag maar de stops onderweg met enkele wandelingen maken er toch een intesieve dag van.

Omdat het een lang weekend is in NZ, is het vandaag aan de kust relatief druk. Met de felle wind besluiten we een slaapplaats te zoeken in het heuvelachtige binnenland. We belanden in een nieuwe camping waar het tegen de avond gezellig druk wordt. Ook hier steekt de wind echter fel op en 's avonds krijgen voor het eerst in NZ een felle regenbui. De tent houdt echter zonder probleem stand.